De in Los Angeles wonende singer-songwriter Rich McCulley heeft met "Starting all over again" zopas zijn vierde cd uitgebracht. De man is eerder een "local hero", want als je zijn website bekijkt zie je dat hij vorig jaar alleen een aantal optredens in California zelf heeft gedaan en ook dit jaar staat er niets buiten zijn thuisstaat op het programma.

"Starting all over again" is in hoge mate het werk van één man geworden: McCulley schreef, alleen of "with a little help from my friends", alle elf de nummers op de cd zelf, nam hem op in zijn eigen Red Hill Recording studio, producete de cd en gaf hem ook nog eens uit in eigen beheer.
De cd is opgedragen aan twee vrienden uit de roots Americana scene die vorig jaar overleden: aan zijn vroegere "girlfriend" Amy Farris, die overigens nog een aantal strijkers voor haar rekening neemt op "Starting all over again", en aan zijn boezemvriend Duane Jarvis die zijn co-writer was en ook op deze cd nog mee tekent voor de opener "Tell me, I'm listening".

Naast al het bovengenoemde werk dat McCulley in de cd investeerde neemt hij ook de zang en een indrukwekkende reeks gitaren (electric, acoustic, lead, slide en dobro) voor zijn rekening. Al dat gitaargeweld is echter minder prominent op de cd te horen dan men wel zou kunnen verwachten: McCulley heeft het graag gearrangeerd en sleurt er met liefde wat orgels, violen en blazers bij (allen bespeeld door muzikanten die lokaal ook wel een goede trackrecord hebben) zodat het allemaal nogal bombastisch gaat klinken. Zijn songs worden weleens omschreven als "smooth pop songs". Dat is wat ons betreft een correcte omschrijving en de meeste van zijn nummers balanceren op de rand van kunst en kitsch, de ene keer vallen ze naar de goede en de andere keer naar de slechte kant.
Wij zijn dan ook niet bijzonder onder de indruk van "Starting all over again" en kunnen er na de beluistering ervan inkomen dat McCulley nog geen ruimere erkenning ten deel is gevallen. Voor ons mag het allemaal wat soberder, directer en met hier een daar een flinke hoek af. Dit is wat ons betreft achtergrondmuziek, die nooit stoort (als ze tenminste niet te luid wordt gespeeld) maar waarvan het je ook nooit zal bijblijven dat je ze ooit gehoord hebt.

Weinig hoogtepunten dus op dit schijfje, maar als we er toch één moeten kiezen dan maar het aan Duane Jarvis opgedragen nummer "Who'll hang the moon", net wat soberder, directer en ongetwijfeld ook dieper gemeend dan de rest. ROLA